Witajcie.

biancaneve

Czy jestem pro-ana? Raczej nie. Nigdy nie było to dla mnie
odchudzanie, a sposób kontrolowania wszystkiego. Nikt nigdy
się ze mnie nie wyśmiewał, ale w zerówce gdy pokłóciłam się
z koleżanką ona powiedziała mi, że jestem gruba. Niby taki krótki
okres czasu, a jednak przetrwało do dziś. Od tego czasu czułam
się większa od wszystkich, chociaż nie byłam gruba, byłam jak
moje rówieśniczki.Wzrost miałam przeciętny, ze dwa centymetry
wyższa niż koleżanki. Zaczęłam dorastać i zauważać problemy
w domu. Sprzeczki między rodzicami zaczęły być zrozumiałe,
a inne problemy przybliżone. Możliwe, że za szybko dorosłam.
Jestem typem buntowniczki i posiadam dość wybuchowy temperament,
więc nigdy zdanie innych nie było dla mnie ważne, ale rodziców
stawiam na pierwszym miejscu. W dzisiejszych czasach pewnie
to głupie tak kochać swoich rodziców, ale wiele im zawdzięczam i mimo
tego, że się kłócą przez naprawdę wielkie problemy to nadal
kochają siebie i mnie. Tyle, że to jednak nie niweluje moich uczuć,
które tak pochlastane szukają ukojenia w głosie Any.
Mam 158 - 160. Ważę 49kg i mam czternaście lat. Wszystko zaczęło
się przed jedenastymi urodzinami. Wtedy pierwszy raz z nerwów
cały dzień nic nie zjadłam. Zauważyłam, że to w jakiś sposób
mnie uspokoiło. Potem już częściej nie jadłam lub jadłam
nisko-kalorycznie. Najwięcej ważyłam 56 kg. Nieraz chciałam z tego
wyjść, udawało mi się jeść przez jakiś czas normalnie. "Normalnie"
było tu tylko otoczką nadchodzącej burzy. Muszę schudnąć.
Chcę czuć się lekka, zawsze wtedy jest mi lepiej i wszystko się układa. Czuję się jak szkło w pojemniku na plastik.
Nie wiem, czy nie za dużo napisałam? Czy nie od rzeczy?
Zresztą nieważne. Miło was poznać.

Bess

`Tyle, że to jednak nie niweluje moich uczuć,
które tak pochlastane szukają ukojenia w głosie Any. `
To jednak brzmi jak pro-ana...

Jesteś młoda, ale nie będę Ci tutaj mówić, co jest dobre, co złe bo sama dobrze zdajesz sobie z tego sprawę.
Z resztą... Sama zaczęłam wcześniej niż Ty.

Tak więc witaj:*
I napisz coś więcej o sobie. Co lubisz, jakie masz hobby, może jakieś plany na przyszłość??

niewidzialna

Również witam,
tylko jedno mnie niepokoi, że posługujesz się wyrażeniem "pro-ana" to straszne. Przecież żadna z nas tego nie chce!! Chcemy być tylko chude, to nie jest żadna filozofia, ani styl życia, żadna "za anoreksją" bo nazywajmy rzeczy po imieniu.
ostatnio zaczynam jednak odkrywać, że to jest choroba, co z tym zrobić, zwymiotować, czy przeczyścić?

Tu wiemy w czym "siedzisz"

Sela

mloda czy nie, co za roznica, ja sama chcialabym miec 14 lat i zaczac wszystko od poczatku. wszystkie siedzimy w tym samym gownie.

Ciebie tez milo poznac.

biancaneve

Niewidzialna: Właśnie napisałam, że z"Pro-Aną" nie mam
nic wspólnego. Nie chcę niszczyć siebie, ale inaczej
żyć nie potrafię. To mi pomaga pokonywać trudności.

Bess: Masz rację, niejasno się z tym wyraziłam. Nie wiem
jak nazwać ten głos, to uparte coś co nie pozwala mi inaczej
funkcjonować i inaczej być szczęśliwą jak nie przez niejedzenie.
Czy jestem za młoda? Możliwe, ale zaczęło się to tak niewinnie
i nie miało to nic wspólnego z odchudzanie,, nie wiedziałam nawet
co to anoreksja.

Hobby? Nie wiem czy jakieś mam...
Lubię grać w koszykówkę. W klasach od 4 do 6
byłam nawet kapitanem w drużynie dziewcząt, niestety wraz
z gimnazjum turnieje i mecze zakończyły się.
Gdy byłam mała chciałam uczęszczać na lekcje baletu,
nic w tym kierunku nie zrobiłam, ale do dziś mam pewien sentyment
do baletu. Co do planów na przyszłość kiedyś miałam ich miliony,
jak każdy dzieciak. Teraz choć chyba nadal jestem dzieckiem
nie potrafię sobie wyobrażać przyszłości, za bardzo mnie przeraża.
Najczęściej jednak w moich zamiarach pojawiał się zawód
związany z medycyną. Potrafiłam godzinami czytać encyklopedie
i książki mojego wujka lekarza. Jak uda mi się dotrwać...
Musi mi się udać, mam nadzieję, że kiedyś z tego wyjdę, to
chyba pójdę w tym kierunku.

Bess

Mam nadzieję, że jesteś jedną z tych osób dla których samo marzenie to już tylko krok od rzeczywistości:)

Ja chciałam tańczyć, spiewać, grać w tenis, wiele chciałam... Ale samoocena mi nie pozwoliła. Więc jeśli tylko masz możliwość dalej realizować się w sporcie- rób to.
Ja zmarnowałam szansę i żałuję. Bo teraz jestem już tylko statyczna. A i czasu brak.

niewidzialna

moja droga, witam serdecznie, tylko proszę błagam niech nikt nie używa zwrotu "pro-ana" bo mam ochotę przywalić czymś ciężkim, a pod ręką mam kubek z herbatą czerwoną;)

kocham balet, być lekką jak piórko, tańczyć na puentach;))) teraz występuje w roli widza, ale to też kocham. Ostatnio widziałam "stworzenie świata" uwe choulza, piękne! Teatr to taka moja pierwsza miłość.
Jeśli nigdy nie tańczyłaś mimo to polecam warsztaty tańca klasycznego, nie zakopuj marzeń.

Sela

Bess

Tak, to zdecydowanie nie miejsce na pro-ane.